အခန္းထဲတြင္ အ၀ါေရာင္မီးလံုးမ်ား ထြန္းညွိထားသည္။ စုစုေပါင္း မီးလံုး ၂၁လံုး။ အားလံုး အ၀ါေရာင္ေတြျဖစ္သည္။ နံရံေတြက အ၀ါေရာင္ေတြ ပန္းထြက္ေနသလိုပင္ထင္ရသည္။ အ၀ါေရာင္မီးလံုးမ်ား ထြန္းညွိထားေသာ အခန္းထဲတြင္ ကၽြႏ္ုပ္၏ဇနီးကို ေတြ႕ျမင္ရသည္။ သူမကို ကၽြႏ္ုပ္မေတြ႕ျမင္ခဲ့ရသည္မွာ ၾကာျမင့္ခဲ့ျပီ။ ယခုမူ သူမသည္ အခန္းထဲရွိ ကုတင္ တစ္လံုးေပၚတြင္ ျငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနေလသည္။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ သူမကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ အခန္းထဲက အ၀ါေရာင္မီးလံုးေတြေအာက္မွာ သူမ၏ပံုသ႑ာန္မွာ ဟိုယခင္ကာလႏွင့္မတူဟု ကၽြႏ္ုပ္ထင္မွတ္မိသည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ကၽြႏ္ုပ္သည္ အ၀ါေရာင္မီးလံုးမ်ား ထြန္းညွိထားေသာ အခန္းတြင္းသို႔၀င္ေရာက္လာခဲ့မိသည့္ မိမိကိုယ္ကိုပင္ ျပန္၍ ေက်းဇူး တင္မိေတာ့သည္။ ကၽြႏ္ုပ္၏ဇနီးသည္ ခုတင္ေပၚတြင္ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ထိုင္လ်က္ လက္တစ္ဖက္က ခုတင္ေခါင္းရင္းကို ဖမ္းကိုင္ထားသည္။ သူမ၏ နက္ေမွာင္ရွည္လ်ားေသာ ဆံစမ်ားမွာ ေပ်ာ့ေျပာင္းစြာ အိက်လ်က္ အ၀ါေရာင္ေတြ ထင္ဟပ္ ေနသည္။ သူမ ၀တ္ဆင္ထားေသာ အ၀တ္အစားမ်ဳိးမွာ အိမ္ေနရင္း ၀တ္ေလ့ရွိေသာ သာမန္ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အ၀တ္အစားမ်ဳိး ျဖစ္ေသာ္လည္း အ၀ါေရာင္ေတြ လြန္ကဲစြာလွ်ံက်ေနသည္။ ဒါကဘယ္လိုျဖစ္တာတုန္း။ မင္းႏွယ္ကြာ ငါ့အျဖစ္ကိုလည္း စဥ္းစဥ္းစားစားေလး လုပ္ပါဦး။ ကၽြႏ္ုပ္က ဤသို႔ေျပာဆိုလိုက္ျပီးေနာက္ သူမအနီးသို႔ခ်ဥ္းကပ္လိုက္သည္။ သူမ၏ေဘး ခုတင္ေပၚတြင္ ပဲေစ့မ်ားထည့္ထားေသာ ပန္းကန္တစ္ခ်ပ္ကို ေတြ႕ရသည္။ ထိုပန္းကန္ထဲက ပဲေစ့မ်ားမွာ ပိုးထိုးကာ အမႈန္ မ်ားေၾကြက်ေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရေလသည္။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ပန္းကန္ထဲတြင္ တရြရြလႈပ္ေနေသာ ပိုးေကာင္မ်ားကိုပင္ ျမင္ ေတြ႕ေနရသည္။ မင္း ဒီမွာဘာလုပ္ေနတာလဲ။ ကၽြႏ္ုပ္က ထိုသို႔ေမးကာ သူမအနီးသို႔တိုးကပ္ရင္း ခုတင္ေပၚမွာ၀င္ထိုင္ လိုက္သည္။ သူမသည္ ယခုအခ်ိန္ထိ ကၽြႏ္ုပ္ကိုစကားေျပာဆိုးျခင္း မျပဳေသးဘဲ ဦးေခါင္းကိုသာ အသာအယာ လႈပ္ယမ္းျပ လိုက္သည္။ အခန္းထဲမွာ သူမ ဘာအတြက္ေရာက္ေနမွန္းကို ကၽြႏ္ုပ္မသိေခ်။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္၏ ဆက္ဆံ ေရးမွာ ဤသို႔ေအးစက္စက္ႏိုင္မႈမ်ားရွိေသာ္လည္း စင္စစ္မွာမူ တစ္ဦး၏အလိုကို တစ္ဦးကသိျပီးျဖစ္သလို လိုက္ေလ်ာဖို႔ လည္း ၀န္ေလးၾကသူမ်ားမဟုတ္ရကား ၾကာျမင့္လာေသာအခါ စိတ္ခံစားမႈမ်ားမွာ အတူတူပင္ တစ္သေဘာတည္းျဖစ္လာ ပါေတာ့သည္။ ကၽြႏ္ုပ္က သူမ၏လက္တစ္ဖက္ကိုဆြဲယူကာ အသာအယာဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္သည္။ ကၽြႏ္ုပ္လက္ထဲတြင္ သူမ၏လက္ကေလးသည္ ၀ါထိန္၍ေနေပမည္။ ကေလးေတြကိုဂရုစိုက္ပါ။ သူမက တိုးဖြေသာအသံျဖင့္ ဤသို႔ေျပာကာ ျငိမ္ သက္သြားျပန္သည္။ ငါ့ကိုစိတ္ဆိုးေနလို႔လား။ ေနစမ္းပါဦး။ ငါ့ကို တစ္ခုခု ထပ္ေျပာပါဦး။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ သူမ၏ အ၀ါေရာင္ လက္တစ္ဖက္ကိုဖ်စ္ညွစ္ကာ ေျပာလိုက္သည္။ သူမက ဦးေခါင္းကိုငံု႔ကာ ကၽြႏ္ုပ္ကိုမၾကည့္ဘဲ “ငါ့မွာ ေျပာစရာသိပ္မက်န္ ေတာ့ဘူး။ မင္းနဲ႔ေနာက္တစ္ေခါက္ေတြ႕ရင္ ေျပာႏိုင္ေအာင္ ငါနည္းနည္းခ်န္ထားရတယ္။” သူမသည္ ထိုသို႔ေျပာဆိုျပီး ေနာက္ ေနာက္ထပ္မည္သည့္စကားကိုမွ်မေျပာေတာ့ေပ။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ အ၀ါေရာင္မီးလံုးမ်ားထြန္းညွိထားေသာ အခန္းထဲ တြင္ အတန္ၾကာေအာင္ေနခဲ့ပါသည္။ အတိအက်ဆိုရပါလွ်င္ အ၀ါေရာင္မီးလံုးမ်ား ျငိမ္းမသြားခင္အထိ ျဖစ္ပါသည္။
ေနမ်ိဳး
2003.6.21
No comments:
Post a Comment