လူ ျဖစ္ျပီး ခုႏွစ္ႏွစ္ေလာက္အၾကာ
၁၉၇၅ မုန္တိုင္းကကၽြန္ေတာ္နဲ႔ကၽြန္ေတာ့္ျမိဳ႕ကို ရမ္းတယ္
ေလေၾကာင့္လႈပ္ေနတဲ့ သစ္သားအိမ္ၾကီးေပၚမွာ
ကေလး ဆိုေတာ့ "ေပ်ာ္တာေပါ့ အေမရယ္ ၊ ေက်ာင္းၾကီး" မွာေပါ့
ေနာင္ မၾကာခင္ႏွစ္မ်ားအတြင္း ႏိုင္ငံေတာ္
ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ ဆႏၵခံယူပဲြတစ္ခု ျပဳလုပ္တယ္
အိုးစည္ဒိုးပတ္နဲ႔အလံေတြနဲ႔၊ ရုပ္ပံုပါ စာတမ္းေတြနဲ႕
အသက္မျပည့္ေသးတဲ့ လူေလးကို
ႏိုင္ငံေတာ္ေမးခြန္းေတြနဲ႔ တီးေခါက္တယ္
ကေလးဆိုေတာ့ လူၾကီးအလုပ္ေတြပါလို႔ ေျပာၾကည့္တယ္
ႏိုင္ငံေတာ္ကို ေျပာၾကည္႕ေတာ့
ကၽြန္ေတာ့္ကို လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္အျဖစ္
ႏိုင္ငံေတာ္တိုးေပးတယ္၊ ေက်ာင္းေတြ၊ အသက္ေတြ
ပတ္၀န္းက်င္ေဟာင္းမွာ တစ္ႏွစ္ တစ္တန္း
ႏွစ္ႏွစ္ ႏွစ္တန္း စသျဖင့္ အစဥ္အတိုင္းေအာင္လာတယ္
ရည္းစားသနာေလးလည္း ႏိုင္ငံေတာ္ ေပးသနားလုိ႔ ထားရတယ္
ေရွ႕ေဆာင္လူငယ္၊ လမ္းစဥ္လူငယ္၊ လူရည္ခၽြန္
တစ္ခုခုမထူးခၽြန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို စာအုပ္ေတြဖတ္ဖို႕
စာအုပ္ဆိုင္ေလး ဖြင့္ေပးတယ္ ၊ " စာေတြဖတ္ " ၊
ႏိုင္ငံေတာ္ ေျပာျပီး ျပန္သြားတယ္ ၊
"ျပန္မလာ" "ျပန္မလာ" နဲ႔ ၾကာေတာင့္ၾကာခဲမွ ႏိုင္ငံေတာ္
မ်က္ႏွာမသာမယာနဲ႕ ျပန္လာတယ္ ၊
ဒါေပမဲ့ ပိရိေသသပ္တဲ့ မ်က္ႏွာထားန႔ဲ ။
ကၽြန္ေတာ့္ကို အသက္ႏွစ္ဆယ္အထိ တိုးေပးတယ္
သူနဲ႔အတူလမ္းေတြေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ့္လိုအရြယ္ေတြ
ႏိုင္ငံေတာ္ ေရွ႕က တိုင္ေပးတယ္ ၊ လိုက္ေအာ္တယ္
ႏိုင္ငံေတာ္ ေအာ္တယ္ "တို႔ အေရး"
ကၽြန္ေတာ္ လုိက္ေအာ္တယ္ "တို႔ အေရး"
ႏိုင္ငံေတာ္ ေအာ္တယ္ "တစ္ပါတီစနစ္ က်ဆံုးပါေစ"
ကၽြန္ေတာ္ လုိက္ေအာ္တယ္ "အာဏာရွင္စနစ္ ျပဳတ္က်ပါေစ"
ႏိုင္ငံေတာ္ ရွစ္ေလးလံုး လို႕ေျပာတယ္ ၊
ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမိဳ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္စု စလႈပ္လုိက္တယ္
အေရးအခင္းလို႔ ေျပာတယ္ ၊ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္မွာ
"စိုးမိုးထြန္း" ၊ လယ္ကြင္းေတြထဲကို ျဖတ္လိုက္လာတယ္
ေနာက္ေတာ့ ႏွစ္မ်ားစြာ ေမွာင္မည္းတိတ္ဆိတ္သြားတယ္
ေရာဘတ္အို၀င္ နဲ႔ ေဒါက္တာ၀ီလွ်ံကင္း တို႔ရဲ႕
သူတို႔အိမ္က သမ၀ါယမဆန္ထုတ္တဲ့ ကုန္ထုတ္စာအုပ္ေတြ
ႏိုင္ငံေတာ္ ျပန္သိမ္းသြားတယ္။
ထို႔ေနာက္ အံု႕မိႈင္းျပီးထံုထိုင္းဆန္တဲ့ႏွစ္ေတြ ထပ္မံျဖတ္သန္း
ႏိုင္ငံေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို မႏိုင္ေတာ့သလို လုပ္ေနတယ္
ကၽြန္ေတာ္လည္း ႏိုင္ငံေတာ္ ကို မႏိုင္
ႏိုင္ငံေတာ္ ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို မေမွ်ာ္
ကၽြန္ေတာ္ လည္း ႏိုင္ငံေတာ္ မေမွ်ာ္ျဖစ္သလို ၾကည့္ေနၾကတယ္
ႏိုင္ငံေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ထံ ၁၉၉၀ ေလာက္မွာ စာတစ္ေစာင္လာတယ္
၁၉၉၁ ေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ စာျပန္ေရးတယ္
ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းက "ပတ္တီးစ" ကို ကိုင္ျပျပ္ီး
"စံပယ္ပြင့္ခ်ိန္" လို႔ေျပာတယ္
"နီးစပ္ရာ ေဆးခန္းသြားျပကြာ" လို႔ ႏိုင္ငံေတာ္ စာျပန္တယ္
"လက္တစ္ဖက္ျပတ္ အက်ီၤ" ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတယ္
"က်န္တဲ့ လက္တစ္ဖက္ပါ ျဖတ္ပစ္မယ္" လို႔ ႏိုင္ငံေတာ္ က်ိန္းတယ္
အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို "ျမတ္ခင္းေပၚမွာ" ဆိုျပီၤး တင္ျပတယ္
ႏိုင္ငံေတာ္ စာျပန္မလာဘူး
ကၽြန္ေတာ္"ပုသိမ္"လို႔ ေျပာတယ္
ႏိုင္ငံေတာ္ "ပယ္တယ္" လို႔ ျပန္ေျပာတယ္
ကၽြန္ေတာ္က သံေ၀ဂရဖို႔ "ပဲ့တင္"လို႔ ေျပာတယ္
ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံေတာ္က "မင္း ေျပာသလို ၀ဋ္လိုက္မွာေတာ့ စိုးပါသတဲ့"
ေနာက္ေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနရာခ်ထားေပးတယ္
တာ၀န္ခ်ထားေပးတယ္ ၊ " ဇနီး တစ္ေယာက္"
ခံစားခြင့္ေပးတယ္ "သားတစ္ေယာက္"
ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံေတာ္ "မေအာ္နဲ႔" လို႔ေတာ့
ကၽြန္ေတာ့္ကို အျပတ္ေျပာထားတယ္
ညအိပ္ရင္ ဧည့္စာရင္း တိုင္အိပ္ကြာလို႔ ရန္ကုန္က မွာေသးတယ္
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္သြားတယ္ ၊ ႏိုင္ငံေတာ္ ဆက္သြားတယ္
ႏိုင္ငံေတာ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္တယ္။
၂၀၁၀ မွာ ႏိုင္ငံေတာ္ ျပန္ေပါက္ခ်လာတယ္
သမၼတ ေပးမယ္ ၊ လႊတ္ေတာ္ ေပးမယ္
ေရြးခ်ယ္မႈ နဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ေပးမယ္
ကၽြန္ေတာ့္ကို ျခစားမႈေတြ ၊ ေၾကာက္ရြံ႕မႈ ေတြနဲ႕
ဆင္းရဲတြင္းနက္ေနမႈကို ေတာင္းပန္တယ္
ႏိုင္ငံေတာ္ ကၽြန္ေတာ့္ ေရွ႕မွာ ေျပာတယ္
"ႏိုင္ငံေတာ္ကို ခင္ဗ်ားတို႔ ပိုင္ပါတယ္" တဲ့
ကၽြန္ေတာ္ ျဖတ္ခနဲ ၾကည့္လိုက္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း ႏိုင္ငံေတာ္ ပိုင္ပါတယ္
ျပ္ီးေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္ ရဲ႕ "မိုးစက္ေတြကို "အစခ်ီ မိသားစု ကဗ်ာကို ရြတ္ဆိုလုိက္တယ္
ႏိုင္ငံေတာ္ "ဘယ္ေတာ့မွ က်ိဳးေၾကမသြားဘူး" လုိ႕
ကၽြန္ေတာ္ နဲ႕ အတူ လုိက္ဆိုတယ္
ႏိုင္ငံေတာ္ဟာ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ နဲ႔
ႏိုင္ငံေတာ္ မေပ်ာ္တာၾကာျပီ။ ။
ဝင္းျမင့္
၂၀၁၂ ၊ ေအာက္တိုဘာ
ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ မဂၢဇင္း
( ၂၀၁၂ အလယ္ရိုးမကဗ်ာဆုရ )
No comments:
Post a Comment