ကရင္ေတြကလဲငါတုိ႔ကုိသိမ္းတယ္။
အာဇာနည္(၁၇)ဦး
ေသြးေျမက်ခဲ႔တဲ႔(၂၆)ဘီလမ္းဟာ
ခု
ကြမ္းေတြနဲ႔ရဲလုိ႔
တစ္ခုခုကုိေၾကာက္လန္႔ေနတဲ႔ပုံပဲ။
အရင္က
ဝင္းထရံကုိထုံးသုတ္
သစ္ပင္ကုိထုံးသုတ္
အဓိပါၸယ္ကုိမသိေပမဲ႔
ခု
ထုံးသုတ္စရာမလုိပဲ
တစ္ျမိဳ႕လုံးျဖဴေဖြးေနျပီ။
ၾကယ္ေခါင္ရဲ႕ညီ
ၾကယ္ေတြနဲ႔ေမွာင္ေနတဲ႔ျမိဳ႕။
ကုိယ္႔အရပ္က
ျမိဳ႕လယ္က
နာရီစင္ေလာက္မျမင္႔တာေတာင္
ကုိယ္ရေနတဲ႔သံေဝဂက
ကုိယ္႔အသက္နဲ႔မမွ်ပါဘူး
ဒါဆုိနာရီစင္ၾကီးရင္ထဲေရာ....။
အသံတိတ္လက္ေျဖွာင္႔ေသနတ္သမား
ေတြရဲ႕လက္ခ်က္ေအာက္မွာ
ျမိဳ႕ဟာေအာ္ခ်ိန္မရဘဲ
က်ဆုံးခဲ႔ပါျပီ
သူ႕ေနရာသူလည္းသိတယ္ထင္ရဲ႕
အင္းခရု
သင္ပန္းကုန္း
ျမရည္နႏၵာတုိ႔ထက္ပုိေဝးတဲ႔ေနရာမွာ
ေနေတာ႔မယ္ဆုိပဲ။
လမ္းေပၚမွာ
စက္ဘီးေလးေတြက
ဘာကုိမွေက်ာ္မတက္နုိင္ပါဘူး
သြက္သြက္ေလးနင္းခဲ႔တယ္ေလ
ျမိဳ႕ထဲကတုိက္ေတြအားလုံးမွာကပ္ထားတဲ႔
ကုိယ္နားမလည္တဲ႔စကားနဲ႔ေရးထားတဲ႔
အနီေရာင္ေျပာင္ေျပာင္ၾကီးေတြျမင္ရင္
ဒါဆုိ
ေအာ္
သူတုိ႔ေတြနွစ္ကူးေတာ႔မယ္ဆုိတာသိတယ္
ခု
ခ်ိန္းခဏခဏက်ေနတဲ႔စက္ဘီးေလးနဲ႔
လမ္းတစ္ဖက္ကုိကူးျပီး
ကြ်န္ေတာ္လား
အင္းခရုဟုိဘက္ထိျပန္ရမွာပါခင္ဗ်ာ။
ဘာမွမက်န္ေတာ႔တဲ႔က်ံဴးေအာက္မွာ
ေရႊလင္ဗန္းေတြရွိတယ္လုိ႔
ကေလးတစ္ေယာက္ကုိေျပာျပခဲ႔ဖူးတယ္။
ဆက္ေရးစရာ
ဆက္ေတြးစရာေတြ
အမ်ားၾကီးနဲ႔ျမိဳ႕။
အခုလား
ကုသုိလ္ေတာ္ထဲကေန
ျမင္ေနရတဲ႔မႏၲေလးေတာင္ေပၚက
ေစတီေလးကုိဖူးေျမွာ္ရင္း
ေၾကြက်လာတဲ႔ခေရပန္းေတြနဲ႕
ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ
မႏၲေလးလုိ႔ေရးခဲ႔ပါတယ္။ ။
ထြဏ္းေသြးအိမ္
(မႏၲေလးသားျဖစ္ရတာကုိယ္႔ကုိကုိယ္ အျမဲဂုဏ္ယူျပီးဒီကဗ်ာကုိညကစာေပေဟာေျပာပြဲျပန္မွာေရးခဲ႔ပါတယ္။)
ကၽြန္ေတာ္ ဒီကဗ်ာအတြက္ သရုပ္ေဖာ္ပံုကို ဆရာေက်ာ္သူရိန္ရဲ႕ေဖ့စ္ဘုတ္ကေန ယူပါတယ္ခင္ဗ်။
No comments:
Post a Comment