သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္ရဲ႕မွတ္စု

ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က သူေတာင္းစားကေလးပါ
ၾကီးလာေတာ့ သူေတာင္းစားၾကီးျဖစ္လာ
ကၽြန္ေတာ္မေရာက္ဖူးတဲ့ လမ္းတကာလည္း မရွိ
ကၽြန္ေတာ့္ကို မေဟာင္ဖူးတဲ့ေခြးလည္း တစ္ေကာင္မွ မရွိ
ဘ၀မွာ အမွတ္ရစရာ အေကာင္းဆံုးဆိုတာကေတာ့
အလွဴအိမ္က ၀က္သားတံုးေတြေပါ့
တစ္ဖက္တည္းရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးဟာ
ေပးကမ္းစြန္႔ၾကဲမယ့္သူကို အေ၀းကပင္ ရွာေဖြႏိုင္တာ
ဒါေတြမက
လမ္းေဘးက ေဆးလိပ္တိုကိုလည္း ပံုဖမ္းယူႏိုင္ေသးသပ
ဓာတ္စက္သီခ်င္းသံၾကားခဲ့ရင္ တစ္ေနရာရာ
ဒရြတ္ဆြဲေျခလွမ္းမ်ားနဲ႔ အေရာက္ခ်ီတက္တာ
သူတို႔ေမာင္းထုတ္တဲ့အခါ ေျပာရမယ့္စကား
ကၽြန္ေတာ္နားလည္တတ္ကၽြမ္းၿပီးသား
သူေတာင္းစားတို႔ရွိအပ္ေသာ ဂုဏ္အဂၤါ
ယင္တ၀ဲ၀ဲအနာေတြလည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာျပည့္စံုစြာ
ဆုေတာင္းပတၳနာေတြလည္း ဧကန္ဧက
အမ်ဳိးေပါင္း ၄၀ေက်ာ္ ရြတ္ဆိုျပႏိုင္ေသးသပ
ခ်ဥ္သိုးသိုးထမင္းမ်ဳိးကိုလည္း နယ္ဖတ္ကာ
ဆာေလာင္ျမိန္ယွက္စြာ စားေကာင္းစားပစ္တတ္တာ
ကၽြန္ေတာ့္အစာအိမ္ဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ
အေတြ႕အၾကံဳရွိျပီးသား
ဘယ္ေတာ့မွ သူ႔လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ မယြင္းမွား
ငွက္ေပ်ာနဲ႔ ဖရဲဟာ
လိုအပ္ရင္ အခြံေရာစားသံုးႏိုင္တာ
အရသာဆိုတာ လွ်ာေပၚမွာျဖစ္တဲ့ကိစၥ
ဘာမွ် မထူးဆန္းဘူးပ
သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဂုဏ္သတၱိဟာ
ဆင္းရဲမြဲေတျခင္းပါ
ကမၻာေျမကထုတ္လုပ္လိုက္တဲ့ ဆင္းရဲမြဲေတမႈမွန္သမွ်
ေန႔စဥ္ ကၽြန္ေတာ္လက္ခံရယူေနက်
ဆင္းရဲမြဲေတမႈေတြနဲ႔ ရိုးအီေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကမၻာ
လူၾကီးမင္းတို႔ရဲ႕ ဂရုဏာဓာတ္ေတြ
ရွင္သန္စိုက္ပ်ဳိးျဖစ္ထြန္း ေအာင္ျမင္ရာ
ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဟမ္ဘာဂါတစ္ဖဲ့ စားေသာက္ခဲ့ဖူး
ဖိုက္ဖိုက္ဖိုက္စီးကရက္လည္း ဖြာရႈိက္ခဲ့ဖူး
ထူးဆန္းတဲ့ ေဟာဒီကမၻာေျမ
တစ္ခါတရံ ကံၾကမၼာက မ်က္စပစ္ျပတတ္ေပ
ကၽြန္ေတာ့္အနာေပၚ ယင္ေကာင္ေတြ၀ဲေနသမွ်
ေပးကမ္းတာေတြ စားေသာက္ေနရဦးမွာ မုခ်
ကၽြန္ေတာ္ ၁၅ႏွစ္သားမွာ
ေရတစ္ၾကိမ္ခ်ဳိးဖူးတာ
အသက္ ၂၀ေက်ာ္အရြယ္မွာေတာ့
လက္သည္းေတြ ညွပ္ခဲ့ဖူးေသးသေပါ့
ေဟာဒီဘ၀မွာ ကၽြန္ေတာ္ပိုင္ဆိုင္ခဲ့တာေတြက
ၾကမ္းပိုး ၁၆ေကာင္နဲ႔ လြယ္အိတ္တစ္လံုးမွ်
ဒါေပမယ့္ကြာ…….
ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုေတာ့ေတြးမိရင္း မ်က္ရည္စို႔
လူတစ္ေယာက္ သူ၀မ္းနည္းေၾကကြဲတဲ့အခါ မ်က္ႏွာအပ္ျပီး
ငိုခ်လိုက္ဖို႔
ရင္ခြင္တစ္ခု တကယ္လိုအပ္တယ္လို႔
ဟိုတုန္းတစ္ခါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ
(ယံုၾကပါ့မလား) အေဖာ္မြန္တစ္ေယာက္ရွိခဲ့ဖူးေလရဲ႕ဗ်ာ
သခၤ်ဳိင္းေျမမွာ က်ီးေတြတအားအားျပိဳသြား
ခုေတာ့ ဒါဟာ အိပ္မက္တစ္ခုပမာမႈန္၀ါး
ေပါင္မုန္႔မီးကင္၊ ၾကက္ဥဟပ္ဖ္ရိုက္၊ ဒိန္ခဲနဲ႔စည္သြပ္ဘူးေတြရွိရာ
ျမိဳ႕ထဲကို
ကၽြန္ေတာ္ေန႔စဥ္ေရာက္ခဲ့ေပါ့ သူ႔အလုိလို
အစ္ကိုၾကီးတို႔ အစ္မၾကီးတို႔ခင္ဗ်ား
ထမင္းက်န္ ဟင္းက်န္ေလးမ်ားရိွရင္ စြန္႔ၾကဲပါ့သနား။ ။

(ကဗ်ာေရးလို႔မၾကီးပြားဘူးဆိုတဲ့ ခ်စ္ဇနီးသို႔)

ေနမ်ိဳး
၁၉၉၈၊ ၁၀၊ ၁၈

(မ၀င္းေမ-မွ)