အိုရမယ္
နာရမယ္။
ေသရမယ္။
ဒါက ကမာၻေပၚက လူသားတိုင္းရဲ႕ ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္သမာရိုးက် ဇာတ္ကြက္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ တမူဆန္းသူေတြလည္း ရွိေနနိုင္ပါတယ္။ မအိုခင္နာရတာမ်ိဳး၊ မအိုခင္ေသရတာမ်ိဳး။ ဒါကေတာ့ တစ္ပိုင္း။ အခုကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘယ္လိုပံုစံ၊ ဘယ္လိုလမ္းေၾကာင္းနဲ႔အိုၾကမလဲ။ ဒီေန႔ေခတ္ကမာၻ႔လူဦးေရရဲဲ႕ ၇ ရာခိုင္နႈန္းဟာ လူအိုေတြပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔သိခဲ့ရျပီးပါျပီ။ တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္လည္း ဒီသတ္မွတ္ခ်က္ထဲမွာ ပါ၀င္ၾကရမွာပါ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ပါ၀င္ၾကမလဲ။ သားၾကီးနဲ႔သူ႔မိသားစုက နိုင္ငံျခားမွာစားေသာက္ဆိုင္လုပ္ငန္း၊ သမီးအလတ္က တကၠသိုလ္မွာ ကထိက၊ သမီးအငယ္ဆံုးက အထူးကုေဆးခန္းၾကီးတစ္ခုရဲ႕ ပါရဂူမ်ားစာရင္းဆိုင္းဘုတ္ေပၚမွာ ေနရာတစ္ေနရာရသူ။ ဒီလို သားသမီးတို႔ကိုပိုင္ဆိုင္ထားေသာ အသက္၆၀ေက်ာ္အဘြားၾကီးတစ္ေယာက္။ ေႏြရာသီေရာက္ရင္ေတာ့ ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ကေလးရဲ႕ တိုက္သစ္ၾကီးမွာ က်န္းမာေရးအတြက္သြားျပီး အပန္းေျဖတတ္ေသး။ ဒီလိုအဆင့္အတန္းနဲ႔ လူအိုေတြအတြက္ကေတာ့ အိုျခင္းဆိုတာ ဒုကၡပါးပါးေလးသာ။ ေယာက္်ားက ပန္းရံလုပ္ရင္းတိုက္ေပၚက ျပဳတ္က်ျပီးကြယ္လြန္၊ သားၾကီးကလည္း ဖားကန္႔ဘက္အလုပ္လုပ္သြားမယ္ဆိုျပီး ျပန္မလာေတာ့တာ ၆နွစ္၊ သမီးကေလးက စတိုးဆိုင္မွာအေရာင္း၀န္ထမ္း၊ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ယိုင္နဲ႔နဲ႔စုတ္ခ်ာခ်ာတဲကေလးထဲမွာ ပန္းနာရင္ၾကပ္ေရာဂါနဲ႔ေန႔စဥ္စစ္ခင္းျပီးေနရသူ၊ အသက္၆၀ေက်ာ္အဘြားၾကီး။ ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြအတြက္က်ေတာ့ အိုျခင္းဆိုတာ ေရွ႕မွာကာထားတဲ့ တံတိုင္းၾကီး၊ ေခါင္းေပၚရြက္ထားတဲ့ ေက်ာက္တံုးၾကီး၊ ေျခေထာက္ကိုခ်ည္ထားတဲ့ သံၾကိဳးၾကီး။ တခ်ိဳ႕ေသာအိုျခင္းမ်ိဳးက ပိုဆိုးပါေသးတယ္။ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံေဆြမ်ိဳးမရွိလို႔၊ သားသမီးေတြအားလံုးက တစ္နယ္တစ္ေက်းမွာမို႔၊ သားသမီးေတြကိုယ္တိုင္ကိုက ျပဳစုခ်င္စိတ္မရွိၾကေတာ့လို႔၊ စတဲ့ဒီလိုအေၾကာင္းျပခ်က္ေတြေၾကာင့္ လူအိုရံုလို႔ေခၚတဲ့ေနရာတစ္ခုကို အဘိုးအို၊အဘြားအိုတို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ တဲ့တိုးေခၚေတာ့ လူအိုရံု၊ နည္းနည္းေဖ်ာ့ေခၚေတာ့ ဘိုးဘြားရိပ္သာေပါ့။ အိုမင္းျခင္းဟာ ကမာၻၾကီးရဲ႕ ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာကပ္ေရာဂါတစ္ခုလို ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်ၾကီးထြားလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္ လူေနမႈအဆင့္အတန္း၊ ပညာအဆင့္အတန္းျမင့္မားတဲ့ ဂ်ပန္လိုနိုင္ငံမ်ိဳးမွာေတာင္ လူအိုေတြအေပၚ ထားရွိတဲ့ဂရုစိုက္မႈေတြဟာ ေခါင္းပါးလာေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားကို ကိုးကားျပီး ေျပာခ်င္ပါတယ္။ သူတို႔နိုင္ငံမွာ သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးေျမးျမစ္ေတြဟာ တစ္ေနရာစီေနၾကပါသတဲ့။ ေခတ္ၾကီးရဲ႕လိုအပ္ခ်က္အရ တစ္ရက္ကို အလုပ္ခ်ိန္ ၁၂နာရီေလာက္လုပ္ေနရတဲ့ဘ၀မွာ မိဘဘိုးဘြားေတြကို ၂ရက္ေနလို႔ တစ္ခါေတာင္ သြားမၾကည့္နိုင္ပါဘူးတဲ့။ မနက္အိပ္ရာနိုးလို႔ ေရေႏြးအိုးတည္တာျဖစ္ျဖစ္၊ သန္႔စင္ခန္း၀င္တာျဖစ္ျဖစ္ အဘိုးအဘြားတို႔က ေန႔စဥ္လုပ္ငန္းစဥ္တစ္ခုကို လုပ္ေဆာင္တဲ့အခါမွာ သားသမီးေျမးျမစ္တို႔ရဲ႕ အိမ္မွာ အခ်က္ေပးေခါင္းေလာင္းကေလးေတြက ျမည္ပါတယ္။ သေဘာကေတာ့ အဘိုးအဘြားတို႔ရဲ႕အိမ္န႔ဲ ေဆြမ်ိဳးသားသမီးတို႔ရဲ႕အိမ္ကို စနစ္တစ္ခုနဲ႔ခ်ိတ္ဆက္ထားတယ္ေပါ့။ ေန႔စဥ္ အခ်က္ေပးေခါင္းေလာင္းသံၾကားေနသေရြ႕ စိတ္မပူမိၾကပါဘူး။ အခ်က္ေပးေခါင္းေလာင္းသံမၾကားရတဲ့ေန႔မ်ိဳးမွာမွ တစ္ခုခုမ်ားျဖစ္သလားဆိုျပီး အေျပးအလႊားသြားၾကည့္ၾကပါသတဲ့။ ေခတ္ၾကီးေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ရင္နာစရာအေလ့အက်င့္တစ္ခုပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူမ်ိဳးေတြထဲမွာ လူအိုရံုတစ္ခုကို ပထမဆံုးတည္ေထာင္ခဲ့သူက မႏၱေလးျမိဳ႕သူ ေဒၚဦးဇြန္း။ သူ႔ရဲ႕ မိဘနွစ္ပါးကြယ္လြန္သြားေတာ့ ရန္ကုန္ကို စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ဘုရားဖူးထြက္လာရင္း ျပင္သစ္ခရစ္ယာန္သီလရွင္ေတြရဲ႕ လူအိုရံုကို ၀င္ေလ့လာျဖစ္ျပီး သူလည္းဒီလိုလုပ္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္သူပါ။ ၁၁.၁.၁၉၁၅မွာ သီလရွင္ၾကီးေဒၚဥတၱမစာရီနဲ႔အတူ မင္းကြန္းေခါင္းေလာင္းၾကီးရဲ႕အေရွ႕ကေျမေနရာေလးမွာ ဘိုးဘြား(၃)ဦးကို ျပဳစုရင္း ပထမဆံုးဗုဒၶဘာသာလူအိုရံုတစ္ခုကို တည္ေထာင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဘိုးဘြားအေရအတြက္နည္းနည္းဆိုေတာ့ အၾကင္နာေတြ၊ ေမတၱာေတြ၊ နားလည္မႈေတြ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားေတြ ပံုေအာျပီးေပးနိုင္ခဲ့မယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေန႔ေခတ္ရဲ႕ လူအိုရံုေတြထက္ေတာ့ ပိုျပီးေႏြးေထြးမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေတြကထားေတာ့ သမိုင္းျဖစ္ခဲ့ျပီ။
ဒီေန႔ေခတ္မွာေတာ့ သူစိမ္းသက္ၾကီးရြယ္အိုကိုမေျပာနဲ႔၊ ကိုယ့္မိဘဘိုးဘြားအရင္းအေပၚကိုေတာင္ စာနာမႈေတြ ေခါင္းပါးလာၾကပါတယ္။ "ဘုရားရွိခိုးရင္ အက်ယ္ၾကီးမလုပ္နဲ႔ေလဗ်ာအေမ။ ဒီမွာ ေဘာလံုးပြဲၾကည္႔ေနတာအာရံုေနာက္တယ္ဗ်"လို႔ အေျပာခံရလို႔ သူ႔အတြက္ေပးထားတဲ့အခန္းေလးထဲမွာ ဘုရားစာကိုအသံထြက္ရံုေလးရြတ္ေနရတဲ့ အမယ္အိုေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ႔လာရပါတယ္။ "အေမရယ္...တရားစခန္း၀င္တာ ငါးရက္၊တစ္ပတ္ဆို ေတာ္ေရာေပါ့။ ဘာလို႔ ၁လေလာက္၀င္မွာလဲ၊ အေမ့ေျမးေတြေ၀ယ်ာ၀စၥက အေမလုပ္မွ အဆင္ေျပတာအေမလည္းအသိ"ဆိုတဲ့ စကားေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ၾကားလာရပါတယ္။ "မဟုတ္လည္း အေဖက ညဖက္သိပ္အိပ္တာမွမဟုတ္တာ။ စက္ရံုတစ္ခုခုမွာ ညေစာင့္ေလးဘာေလးလုပ္ပါလား၊ အေဖ့လက္ဖက္ရည္ဖိုးေလးကာမိတာေပါ့"ဆိုတဲ့ ျငိဳျငင္သံေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ၾကားလာရပါတယ္။ အုိမင္းမစြမ္းဆိုတဲ့စကားလံုးမွာကိုက အိုမင္းရင္မစြမ္းေတာ့ဘူးလို႔ အဓိပၸာယ္ထြက္ေနခဲ့တာလား။ ရွိပါေစေတာ့။ ဘယ္ေခတ္မွာေနေန၊ ဘယ္လိုယဥ္ေက်းေက်း၊ ဘယ္လိုမိုက္ရိုင္းရိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေရာ မအိုၾကေတာ့မွာ ေသခ်ာရဲ႕လား။ ငါသာလူအိုတစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ့ရင္၊ ငါသာလူအိုရံုမွာ ေနေနရရင္ဆိုျပီး မစဥ္းစားၾကေတာ့ဘူးလား။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကဗ်ာဆရာမွဴးေန၀န္းရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေၾကာင့္ အေတြးပြားမိပါတယ္။ ေခါင္းစဥ္က "လူအိုရံု"။
ၾကယ္သီးေပါက္ေတြမွားတပ္မိတာကအစ
ကိုယ့္အိပ္ရာကို ျပန္ေမ့ေလ်ာ့ေနတာကအဆံုး
လြဲေခ်ာ္မႈတစ္ခုခုမရွိတဲ့ေန႔ဟာ
တစ္ခုခုလြဲေခ်ာ္ေနျပီ။
ျပဴတင္းေပါက္သံတိုင္ကို ကိုင္လိုက္ေတာ့ေအးစက္ေနတယ္
အရင္တုန္းကဒီလမ္းမွာေလွ်ာက္ဖို႔
ဖိနပ္ဆိုဒ္ေသးေသးရွိရင္ရျပီ
အခုေတာ့ေရခဲမုန္႔မၾကိဳက္ခ်င္ေတာ့ဘူး
ေရာင္စံုေဘာလံုးဆိုတာ
ထိတ္လန္႔ဖြယ္ေပါက္ကြဲတတ္တဲ့အရာ။
လက္ေကာက္ဝတ္မွာပုတီးပြန္းလို႔နာေနတယ္
ထမင္းခ်က္ေဆာင္ကမီးခိုးေငြ႔ေတြအူရင္
ဘာကိုသတိရမိမွန္းမသိ။
မ်ားေသာအားျဖင့္က အိုရင္ေမ့ျပီ။ ငယ္ရည္းစားနာမည္ကိုေမ့ျပီ။ တက္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းနာမည္ကိုေမ့ျပီ။ ကိုယ့္မွာအ၀တ္ဘယ္နွစံုရွိလဲေမ့ျပီ။ မနက္ကစားခဲ့တဲ့ဟင္းကိုေမ့ျပီ။ လမ္းထိပ္ကသစ္ပင္ေလးကိုေမ့ျပီ။ ကိုယ့္မွတ္ပံုတင္နံပါတ္ကိုေမ့ျပီ။ ေခါင္းအံုးေအာက္က ရွဴေဆးဗူးကိုေမ့ျပီ။ ေမ့တာနဲ႔တစ္ဆက္တည္းကမွားေတာ့မယ္။ မ်က္မွန္ကိုစာအုပ္ၾကားမွားညွပ္တယ္။ ၾကယ္သီးကို အေပါက္မွားတပ္တယ္။ ေယာဂီတဘက္ကို ထမီေတြနဲ႔ မွားသိမ္းတယ္။ တရားစာအုပ္ကိုေဆးပုလင္းေတြနား မွားထားတယ္။ လူအိုရံုတစ္ခုရဲ႕တစ္ေန႔တာဟာ ဘာမွလြဲေခ်ာ္မႈမရွိဘူးဆိုတာမျဖစ္နုိင္ပါတဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ သူတို႔က လူအိုေတြေလ။ ျပီးေတာ့ျပတင္းေပါက္သံတိုင္ေတြ ေအးစက္ေနတဲ့အေၾကာင္း။ ဒါကေတာ့ သူတို႔ရင္ထဲမွာေအးစက္ျခင္းကၾကီးစိုးေနပံု။ ေဆြမဲ့မ်ိဳးမဲ့ျဖစ္ရင္ျဖစ္၊ ရွိတဲ့ေဆြမ်ိဳးကလည္း မၾကည္ျဖဴျဖစ္ရင္ျဖစ္။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးေၾကာင့္ဒီလိုေနရာမွာလာေနရတာ။
ျပတင္းေပါက္ကတဆင့္ျမင္ေနရတဲ့နံရံၾကီးကိုေငးရင္း၊ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္သူေတြရဲ႕မ်က္နွာကိုေငးရင္း မိမိကိုရွင္ကြဲခြဲသြားေသာသားသမီးမ်ားအေၾကာင္း၊ မိမိကိုေသကြဲခြဲသြားေသာသားသမီးမ်ားအေၾကာင္း၊ ဘယ္အေၾကာင္းကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ေတြးမိရံုနဲ႔ ရင္ထဲမွာဆတ္ခနဲ ေတာင့္ခနဲ ေအးသြားမွာပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္နားလည္ေပးနိုင္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းကခံစားမႈနဲ႔ အခုခံစားမႈ။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ အေဆြအမ်ိဳးမိဘေမာင္ဘြားသိုက္သိုက္၀န္း၀န္းနဲ႔လမ္းမွာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေသးေသးေကြးေကြးဖိနပ္ေလးနဲ႔ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။
ေသာကေသးေသး၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈၾကီးၾကီး။ ဘ၀ကအေပါ့ပါးဆံုးအခ်ိန္။ ဒီထက္နည္းနည္းအရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ဖိနပ္ကနည္းနည္းေလးလာပါတယ္။ အိမ္ေထာင္ျပဳတယ္၊ သားသမီးေတြပြားစီးတယ္။ ၀မ္းေရးရုန္းကန္ရတယ္။ မိသားစုကဆြဲထားတဲ့သံေယာဇဥ္ၾကိဳး၊ ငယ္ထိပ္ေပၚတက္ထိုင္ေနတဲ့စီးပြားေရးအခက္အခဲေတြေၾကာင့္ ဘ၀လမ္းေပၚေလွ်ာက္ရတာဖိနပ္ကမေသးေတာ့။ မေပါ့ေတာ့။ အခုအရြယ္လူအိုရံုမွာေရာက္ေနရခ်ိန္မွာေရာ။
ေနာက္ဆံမတင္းစရာမရွိတာကို ေနာက္ဆံတင္းခ်င္ေနေသးတဲ့စိတ္ကို ၾကဳိးစားေမ့လိုက္၊ လူျဖစ္ရျခင္းအေပၚတြယ္တာစိတ္ကေလးကိုၾကိဳးစားေဖ်ာက္လိုက္၊ သံသရာအတြက္အက်ိဳးရွိရာတရားဓမၼကို ေဖြရွာလိုက္။ ဒီလိုနဲ႔ ဖိနပ္ေတြဟာေလးလာခဲ့ရေတာ့တာပါပဲ။ ကေလးဘ၀ကနွစ္ျခိဳက္ေပ်ာ္ရႊင္ခ့ဲရတဲ့အရာေတြဟာလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္မစြမ္းေဆာင္ေပးနိုင္ေတာ့။
ေဘာလံုးလွလွေတြကို ေဖာင္းခနဲေဖာင္းခနဲတက္ထိုင္ျပီးေဖာက္ပစ္ခဲ့တဲ့အရြယ္ကေန သာမန္ထက္ပိုက်ယ္တဲ့အသံေလးတစ္ခုေလာက္ၾကားရံုနဲ႔ ရင္တထိတ္ထိတ္ျဖစ္ေနရတဲ့အရြယ္ကို ေရာက္ခဲ့ျပီေလ။ ပုတီးကေရာ။ သံသရာအတြက္ရိကၡာလား၊ ကိုယ့္အပူကိုယ္မရိပ္မိေအာင္ အသံုးခ်စရာေလ့က်င့္ခန္းတစ္ခုလား။ လက္ေကာက္၀တ္မွာေတာ့ ဒဏ္ရာျဖစ္ခဲ့ျပီေပါ့။ ေစတနာရွင္အလွဴရွင္တခ်ိဳ႕နဲ႔ လူအိုရံုရဲ႕ဘ႑ာေငြထဲကလာတဲ့ ထမင္းေတြကို စားရပါမ်ားေတာ့လည္း ေရွာေရွာရွဴရွဴစားတတ္ျပီ။ ထမင္းခ်က္ေဆာင္ဆီက မီးခိုးေတြအူလာရင္ေတာ့ ဘာကိုသတိရမိမွန္းမသိ။ ဘာကိုေတြးမိမွန္းမသိ။ ဒီဘ၀ကိုစိတ္နာရမွာလား။ ဒီဘ၀ကိုေက်းဇူးတင္ရမွာလား။ သူတို႔လည္းမသိ။ ကၽြန္ေတာ္လည္းမသိ။ ကဗ်ာဆရာလည္းမသိ။
တတိယကမာၻစစ္ဟာ အခန္းေထာင့္တိုင္းမွာတိတ္တဆိတ္ျဖစ္လို႔
တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာကို တစ္ေယာက္ၾကည့္မိ
တစ္ေယာက္မ်က္ဝန္းကို တစ္ေယာက္ၾကည့္မိ
ျပီးေတာ့ တစ္ေယာက္မ်က္ခြံကို တစ္ေယာက္ၾကည့္မိ
တစ္ေယာက္မ်က္ရည္ကို တစ္ေယာက္မျမင္ခင္ ေခါင္းငံု႔သြားၾက
သို႔မဟုတ္ေခါင္းခါလိုက္ၾက။
ၾကာခဲ့ပါျပီ
ဘယ္အသံမွမျမည္ေတာ့သလို
ဘယ္အမည္မွလည္း မသန္ေတာ့ပါဘူး
ၾကာခဲ့ပါျပီ။
ဆူညံေပါက္ကြဲေနတဲ့အသံေတြကသာ ေၾကာက္စရာလို႔ ထင္ပါသလား။ ဘာအသံမွမထြက္တဲ့တိတ္ဆိတ္ျခင္းမ်ိဳးကေရာ ေၾကာက္စရာမေကာင္းဘူးတဲ့လား။ အသံမထြက္တဲ့စစ္ပြဲေတြဟာ ရင္ထဲမွာ၊ အခန္းေထာင့္မွာ၊ ေခါင္းအံုးေပၚမွာ၊ စတီးမတ္ခြက္ထဲမွာ၊ ျပတင္းေပါက္ကျမင္ရတဲ့နံရံမွာ၊ စားပြဲေပၚတင္ထားတဲ့ပရေဆးထုပ္ေလးနားမွာ၊ ဆီးေဟာင္းနံ႔ထြက္ေနတဲ့ေစာင္ပါးေလးတစ္ထည္ထဲမွာ ၀ုန္းဒိုင္းၾကဲေအာင္ျဖစ္လို႔ေပါ့။ တစ္ေယာက္မ်က္နွာကိုတစ္ေယာက္လွမ္းၾကည့္တယ္။ သူေရာငါ့လိုပဲလား။ တိတ္ဆိတ္ျခင္းမွာရင္တထိတ္ထိတ္လား။ ေန႔လည္စာစားဖို႔လာမေခၚေသးတာကိုေစာင့္ရင္း ဘုရားစာေလးတစ္ပိုဒ္ေလာက္ခပ္တိုးတိုးရြတ္ရမလား။ သာေၾကာင္းမာေၾကာင္းလွမ္းေျပာရမလား။ တစ္ခုခုအသံထြက္ဖို႔ၾကိဳးစားတိုင္း မ်က္လံုးခ်င္းဆံုတာနဲ႔ဆြံ႕အသြားၾက။ ညက ရိႈက္သံသဲ့သဲ့ၾကားမိေသးတယ္။ ငိုေနတာသူလား။ ဧည္႔ေတြ႕မလာတာ ၄နွစ္ရွိျပီျဖစ္တဲ့ တစ္ခုတင္ေက်ာ္က အမၾကီးလား။ မငိုဘဲက်က်လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို ဘယ္သူမွမျမင္ခင္ ေခါင္းငံု႔ခါထုတ္လိုက္ၾကပါတယ္။ ပ်ိဳရြယ္စဥ္ဘ၀အလြမ္းအေဆြးေတြနဲ႔ လက္ရွိအထီးက်န္စိတ္ကုန္မႈေတြပါသြားမလားလို႔ေပါ့။ ဘ၀တူေတြဆိုတာက တစ္ေယာက္မ်က္ရည္တစ္ေယာက္မျမင္မိဖို႔ သိပ္အေရးၾကီးတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ကျဖင့္ထင္မိတာပါပဲ။
အခ်ိန္နဲ႔အိပ္၊ အခ်ိန္နဲ႔ထ၊ အခ်ိန္နဲ႔အျပင္ထြက္၊ အခ်ိန္နဲ႔စား၊ အခ်ိန္နဲ႔ေဆးေသာက္၊ အခ်ိန္နဲ႔လမ္းေလွ်ာက္၊ အခ်ိန္နဲ႔တရားမွတ္။ ဒီလိုအေျခအေန၊ ဒီလိုဘ၀မ်ိဳးမွာ ဘာေတြကိုေျပာဆိုေနၾကရဦးမွာလဲ။ ေက်ာင္းသားေပါင္းေျမာက္ျမားစြာကို
ေမြးထုတ္ေပးခ့ဲတဲ့ ေက်ာင္းဆရာမၾကီးလား။ တြဲေတြေပၚမွာေျပးလႊားျပီးတာ၀န္ေက်ခ့ဲတဲ့ လက္မွတ္စစ္ၾကီးလား။ အရပ္တကာပြဲတကာလွည္႔ မီးေရာင္ေအာက္မွာလက္ခုပ္သံေတြရခဲ့တဲ့မင္းသမီးၾကီးလား။ ေနပူပူမိုးရြာရြာ စက္ဘီးကေလးတစ္စီးနဲ႔အိမ္ေပါက္ေစ့ေရာက္ခဲ့တဲ့ စာပို႔သမားၾကီးလား။ ထားခဲ့ရျပီ။ နာမည္ေတြ၊ ဂုဏ္ျဒပ္ေတြ၊ ဘ၀ေတြ။ ထားခဲ့ရျပီ။ ဒီအသိုက္အျမံဳေလးရဲ႕အ၀င္မွာကတည္းက အားလံုးကိုပစ္ခ်။ ငါဟာလူအိုတစ္ေယာက္ပဲဆိုတဲ့ ရိုးရွင္းတဲ့အမည္နာမတစ္ခုကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ရျပီးျပီ။ ဘာကိုမွအသံထြက္ရွင္းျပစရာမလိုေတာ့။ ဒီအေၾကာင္းကို ကဗ်ာဆရာက အသံထြက္တူ၊ အဓိပၸာယ္ကြဲစကားလံုးတခ်ိဳ႕ကိုေရွ႕ေနာက္ကစားျပီးဖြဲ႔ပါတယ္။ "အသံမျမည္၊ အမည္မသန္"တဲ့။
ငါကတစ္ခုခုကိုျပင္ဆင္ဖို႔စိတ္ကူးေနခ်ိန္
ဟိုနားမွာ တစ္ခုခုအတြကိဆင္ေနျပင္ေနၾကျပီ
သစ္ရြက္ေၾကြရင္ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ရယ္ခ်င္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ဟုတ္မွာ
အခုေတာ့ အူလိႈက္သည္းလိႈက္ေပါ့။
လူအိုရံုကို
လူအိုေတြမယံုၾကဘူး။
ဒီလိုအားငယ္ထိတ္လန္႔မႈေတြ၊ ဒီလိုအလိုမက်၀မ္းနည္းမႈေတြကို ျပင္ဆင္ဖို႔ ဘ၀ကအခ်ိန္နည္းလြန္းေနပါျပီ။ အလွဴရွင္ေတြလာျပီး ေကၽြးေမြးတဲ့ထမင္း၀ိုင္းမွာစားဖို႔ ကိုယ့္အ၀တ္အစားေတြသန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ရွိေနေအာင္လည္း ျပင္ဆင္ရေသးတယ္။ သူတို႔ေကၽြးတဲ့ထမင္းကိုစားေနခ်ိန္ သူတို႔မ်က္လံုးေတြေရွ႕မွာ ေပ်ာ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရဦးမယ္ေလ။ ကိုယ့္အနီးအနားက ဘ၀တူေတြမွာျပင္ဆင္ေနရင္းကကို ျပင္ဆင္ခ်ိန္မရလိုက္တာေတြ အမ်ားၾကီးေတြ႔ဖူးျပီ။ တရားစာအုပ္ေလးလက္တစ္ကမ္းမွာထားအိပ္ရင္း ဘယ္ေတာ့မွျပန္နိုးမလာေသာဘ၀တူေတြ၊ ပံုမွန္ေသာက္ေနက်ေဆးလံုးေလးေတြကို ပါးစပ္ထဲပစ္ထည္႔ရင္း ေခါင္းငိုက္စိုက္က်သြားေသာဘ၀တူေတြ၊ အဓိပၸာယ္မဲ့တဲ့စကားေတြဆိုရင္း တငိုငိုတရယ္ရယ္ျဖစ္လာလို႔ တျခားအသိုက္အျမံဳတစ္ခုကို ေျပာင္းေရႊ႕ခံလိုက္ရေသာဘ၀တူေတြ၊ ကိုက္ခဲေနတဲ့ဒူးနွစ္ဖက္ကိုဖိရင္း"ဒဏ္ေၾကလိမ္းေဆးေလးရွိရင္နည္းနည္းမွ်ပါ''လို႔ ေျပာေနတဲ့ဘ၀တူေတြ။ ကိုယ့္ဘ၀ကို ျပင္ဆင္ဖို႔မစြမ္းသာေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ျပင္ဆင္ျခင္းကို ေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုးခံလိုက္ၾကရတာပါ။
ငယ္ငယ္ကေတာ့ သစ္ရြက္ေလးေၾကြရင္ေတာင္ ရယ္ခ်င္ခဲ့တာေပါ့။ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ အေသးအမႊားကိစၥေလးေတြကိုေတာင္ လတ္ဆတ္နုနယ္တဲ့နွလံုးသားက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ခံစားေနခဲ့တာေလ။ အခုကေတာ့ ကိုယ့္နွလံုးခုန္သံကိုေတာင္ ကိုယ္ျပန္သတိထားေနရတဲ့အျဖစ္။ အိပ္ရာေပၚမွာတစ္ဖက္ကေန တစ္ဖက္လွည္႔ဖို႔ေတာင္ ၁၅မိနစ္ေလာက္အခ်ိန္ယူရတဲ့အျဖစ္၊ ေယာင္ယမ္းေနတဲ့ေျခဖမိုးေတြကို ေစာင္နဲ႔အုပ္ျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလိမ္ညာေနရတဲ့အျဖစ္။ သစ္ရြက္ေၾကြေလးျမင္ရင္ေတာင္ ငယ္ငယ္ကလို ခိုးခိုးခစ္ခစ္အသံထြက္မွာမဟုတ္ေတာ့။ ငါလည္းဒီလိုေၾကြေတာ့မွာဆိုျပီး အားရပါးရရယ္ေမာနွစ္သိမ့္မိမယ္ထင္ပါတယ္။ ဘ၀ၾကီးကိုေလွာင္ေျပာင္တြန္းထုတ္ပစ္ဖို႔ ရယ္သံတခ်ိဳ႕ဟာ အားတစ္ခုျဖစ္ေကာင္းျဖစ္နိုင္ပါရဲ႕။ ပါးေပၚမွာေတာ့ မ်က္ရည္ေတြရွိေနမွာေပါ့။
ကဗ်ာဆရာရဲ႕အဆံုးသတ္က ကၽြန္ေတာ့္နွလံုးသားကို ဆတ္ခနဲကိုင္လႈပ္ပစ္လိုက္တယ္။ ဒါက ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘာသာစကားရဲ႕အသံတူ၊အဓိပၸာယ္ကြဲ စကားလံုးတခ်ိဳ႕အေပၚသူ႔ရဲ႕ပါးနပ္စြာ အခြင့္အေရးယူအသံုးခ်ျခင္းလည္းျဖစ္ပါတယ္။ "လူအိုရံုကို လူအိုေတြမယံုၾကဘူး"တဲ့။ ကိုယ္ေနထိုင္ေပ်ာ္၀င္ရပ္တည္ေနတဲ့နယ္ပယ္တစ္ခုကို အယံုအၾကည္ကင္းမဲ့ျခင္းေလာက္ဆိုး၀ါးတဲ့အျဖစ္မ်ိဳးရွိပါဦးမလား။ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔အနုပညာသက္သက္နဲ႔ သူ႔မိသားစု၀မ္းေရးကိုမေျဖရွင္းေပးနိုင္တဲ့အခါ သူ႔အနုပညာကိုသူယံုပါဦးမလား။ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ဟာ ကဗ်ာေရးျခင္းသက္သက္နဲ႔ ျမိဳ႕ျပမွာရပ္တည္မႈအခက္အခဲျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္ သူ႔အနုပညာကိုသူယံုပါဦးမလား။ ဂီတသမားတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔ရဲ႕ဖန္တီးမႈေတြကို ဘီယာဆိုင္၊အရက္ဆိုင္မွာပဲ ထုတ္ျပေနရတဲ့ဘ၀မွာ သူ႔အနုပညာသူယံုပါဦးမလား။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုခ်င္တာက သူတို႔ဟာ ၀မ္းေရးအတြက္အနုပညာကိုဖန္တီးမွာလား၊ အနုပညာစစ္စစ္ကိုဖန္တီးမွာလား။ သူတို႔အားလံုးကိုယ္တိုင္က အတင္းၾကိတ္မွိတ္ယံုၾကည္ေနေသးတယ္ထားဦးေတာ့။ ဘ၀တူအနုပညာသမားေတြနဲ႔ ခံစားသူပရိတ္သတ္စစ္စစ္ေတြကေရာ ယံုပါဦးမလား။ ပရဟိတသမားက လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြကို မယံုၾကည္ေတာ့တာမ်ိဳး၊ ဆရာ၀န္ကေဆးပညာကို မယံုၾကည္ေတာ့တာမ်ိဳး၊ လူအိုေတြက သူတို႔အသိုက္အျမံဳေလးကို မယံုၾကည္ေတာ့တာမ်ိဳး၊ ပန္းခ်ီဆရာက အေရာင္ေတြကို မယံုၾကည္ေတာ့တာမ်ိဳး၊ စစ္သားက တိုက္ပြဲေတြကို မယံုၾကည္ေတာ့တာမ်ိဳး၊ ဂ်ာနယ္လစ္က သတင္းေတြကို မယံုၾကည္ေတာ့တာမ်ိဳး၊ ကဗ်ာဆရာက စကားလံုးေတြကို မယံုၾကည္ေတာ့တာမ်ိဳးကေတာ့ ကမာၻမွာေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုးမယံုၾကည္ျခင္းေတြလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကျဖင့္ ခံစားမိေတာ့တာပါပဲ။
ဟိန္း
၉.၃.၂၀၁၃
No comments:
Post a Comment