တကယ္မရွိတဲ့အရာကို ေလလံပြဲတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္ ဝယ္ယူခဲ့တယ္။
တကယ္မရွိတဲ့အရာဟာ လူၾကိဳက္နည္းတဲ့ ပစၥည္းတစ္ခုပါ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာပါတဲ့ေငြနဲ႔ ေစ်းသက္သက္သာသာ ဝယ္ယူႏိုင္တာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဝယ္ယူခဲ့တယ္။ ေလလံပြဲက အလုပ္သမားတစ္ေယာက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တကယ္မရွိတဲ့အရာကို မႏိုင္႔တႏိုင္နဲ႔သယ္ၿပီး တကၠစီေပၚ တင္ခဲ့ၾကတယ္။ ေလလံပြဲက မၿပီးေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ကားေပၚတက္ၿပီး တကၠစီသမားကို ေမာင္းေတာ့လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ၿမိဳ႕ထဲရႈပ္ေထြးတဲ့ လမ္းမၾကီးေတြကိုျဖတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တကယ္မရွိတဲ့အရာကို မလႈပ္ေအာင္ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ထိန္းကိုင္လာခဲ့ရတယ္။ တကယ္မရွိတဲ့အရာဟာ တကၠစီေပၚမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ပါလာခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္က ဘူတာရံုနဲ႔ နီးနီးကေလးပါ။ ဘူတာရံုနားကိုေရာက္ေတာ့ ကားကခုန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တကယ္မရွိတဲ့အရာကို မက်ိဳးမပဲ့ပဲ အေကာင္းအတိုင္း သယ္ေဆာင္လာႏိုင္ခဲ့တယ္။ တကယ္မရွိတဲ့အရာဟာ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းတစ္ခု မဟုတ္ေပမယ့္ သူ႔ရဲ့သက္တမ္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ၾကီးရင့္ပါတယ္။
အိမ္ကုိေရာက္ေတာ့ ဒရိုင္ဘာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အားစိုက္ၿပီး တကယ္မရွိတဲ့အရာကို သယ္မၾကတယ္။ ဧည့္ခန္းထဲမွာပဲ သူ႔ကိုခ်ထားလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ပစၥည္းပစၥယေတြ စုေဆာင္းရတာကို ဝါသနာပါသူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဧည့္ခန္းထဲက တကယ္မရွိတဲ့အရာၾကီးကို ၾကည့္ရင္း ဝယ္ယူျဖစ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ေက်နပ္မိတယ္။ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ေအးေအးလူလူအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တကယ္မရွိတဲ့အရာကို အနီးကပ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ပါတယ္။ အဲဒီလို ၾကည့္မိတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ မိမိကိုယ္ရဲ့ တည္ရွိမႈကို ျပန္ၿပီးေတြ႔လာခဲ့တယ္။ လူတစ္ေယာက္ဟာ မိမိကိုယ္ကို တကယ္မရွိဘူးလို႔ ထင္ျမင္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီအရာဝတၳဳကို ၾကည့္ရႈသင့္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုတယ္။ ဒီကေန႔ေခတ္မွာ တကယ္မရွိတဲ့အရာေတြကို အေျမာက္အျမား ထုတ္လုပ္ေနၾကပါၿပီ။ တကယ္မရွိတဲ့အရာကို ၾကည့္ျမင္ရတဲ့အခါ မိမိကိုယ္ရဲ့ တည္ရွိမႈကို ျပန္ျမင္ႏိုင္တာ၊ မိမိကိုယ္ရဲ့ တန္ဖိုးကို ျပန္ေတြ႕ႏိုင္တာ မဟုတ္ပါလားခင္ဗ်ာ။
ေနမ်ိဳး
No comments:
Post a Comment