ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္း နည္းနည္းနဲ႔မ်ားမ်ား

ကြ်န္ေတာ္ကဗ်ာေရးတယ္ဆုိတာ

ပင္လယ္ကမႈတ္ထုတ္လုိက္တဲ့ ၾကယ္ငါးေလးေတြ ကႏၱာရထဲျပဳတ္က်ေနတာကုိ
ကမ္းေျခကေကာက္ၿပီး သမုဒၵရာထဲ ျပန္ပစ္ခ်ေပးေနျခင္းမ်ိဳးပါ။
ၾကယ္ငါးေလးတစ္ေကာင္အသက္ျပန္ရွင္လာတာဟာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္အသက္၀င္လာသလုိပါပဲ။

ကြ်န္ေတာ္ ကဗ်ာေရးတယ္ဆုိတာ
သားကုိေထာင္ေခ်ာက္ထဲကလုိက္ဆြဲထုတ္ရင္း
သူကုိယ္တုိင္ေထာင္ေခ်ာက္ထဲေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္၀င္သြားတဲ့
ယူကရိန္းသားလူငယ္
မကၠဇင္ေဂၚကီရဲ႕ mother အေမအုိတစ္ေယာက္ရဲ႕ေလ်ာ့ရဲ ေပ်ာ့ၿပဲက်ေနတဲ့ၾကြက္သားေတြေပၚ
မ်က္ရည္စက္မ်ားယုိဆင္းစီးက်သြားျခင္းတစ္မ်ိဳးပါ။
သူေျပာတာက
‘‘မေသခင္ အေမလည္း အမွန္တရားတစ္ခုနဲ႔အတူတကြ လက္တြဲခ်ီတက္သြားခ်င္ပါေသးသတဲ့’’

ကြ်န္ေတာ္ ကဗ်ာေရးတယ္ဆုိတာက
အျပစ္ရိွသူ ၉ေယာက္ လြတ္ခ်င္လြတ္သြားပါေစ
အျပစ္မဲ့သူတစ္ေယာက္ အျပစ္က်ၿပီး ႀကိဳးစင္ေပၚမတက္ရေရး ဆုိတဲ့တရားနဲ႔ပါ။

ကြ်န္ေတာ္ ကဗ်ာေရးတယ္ဆုိတာ
ေ၀ႆႏၱရာမင္းႀကီး ကေလးႏွစ္ေယာက္စြန္႔သလုိ မစြန္႔ႏုိင္ေပမယ့္
ကုိယ့္လူေရ
ေလဒီဂါဂါကုိရမယ္ဆုိလည္း မင္းယူ
စၾကာ၀ေတးမင္း စည္းစိမ္ကုိရမယ္ဆုိရင္လည္း မင္းပဲယူ
ငါ့အတြက္ေတာ့
ခုလာမယ့္ မုိက္ကယ္လ္လန္းစ္ေလာက္ဆုိ ရၿပီ
ခုလာေနတဲ့ သံမဏိႏွင္းဆီေလာက္ဆုိ ရၿပီ။

ကြ်န္ေတာ့္ တစ္ကုိယ္လုံး ေပါင္မုန္႔နဲ႔လုပ္ထားတယ္ဆုိ
အဲ့ဒါဟာ ေလထဲကငွက္ေတြ ေရထဲကငါးေတြနဲ႔ ခုိက္ခုိက္တုန္ေနတဲ့ႏွင္းေတာထဲက ခင္ဗ်ားတုိ႔အတြက္ပါပဲ။

ကြ်န္ေတာ့္တစ္ကုိယ္လုံး ကဗ်ာနဲ႔လုပ္ထားတယ္ဆုိရင္ေတာ့
ေသခ်ာတယ္ အဲ့ဒါ ကမၻာႀကီးအတြက္ပဲ။

တစ္ခုပါပဲ
ကဗ်ာနဲ႔ရွင္မယ္ ကဗ်ာနဲ႔ေသမယ္ ကႏြဲ႔ကလ်နဲ႔ကဗ်ာေတာ့မဆန္ခဲ့ခ်င္ဘူး။ ။

                                                                                                               ခရမ္းျပာထက္လူ
                                                                                                               (  ၂  ၀  ၁  ၃  )